دوش رندی خلوتی خوش خالی از اغیار داشتحورش از فردوس و غلمانش ز جنت عار داشتشاهدش خوشتر ز غلمان زانکه غلمان دربهشتذکر استغفار و آن الحان موسیقار داشتحورالقدوس والقدوس و آن زیبا سرشتالصبوح والصبوح اوراد در اسحار داشتاندر افتادند حالی آندو سیمین تن بهم‌کاین شغب بسیار و آن دیگر شبق بسیار داشتلب همی سودند برهم […]
یارکی مراست رند و بذله گوشوخ و دلربا خوب و خوش سرشتطره‌اش عبیر پیکرش حریرعارضش بهار طلعتش بهشتنقشبند روح گویی از نخستصورت لبش تا کشد درستلعل پاره را ز آب خضر شستپس نمود حل با شکر سرشتدر قمار عشق از من آن پسربرده عقل و دین جسم و جان و سرهوش و صبر و تاب […]
به چشم من همه آفاق پر کاهی نیستسرم خوشست بحمدالله ار کلاهی نیستفضای ملک خداوند جایگاه منستمرا از آن چه که در شهر جایگاهی نیستبه غیر رزق مقدر که می‌خورم شب و روزمرا ز ملک جهان بهره جز نگاهی نیستهرآنچه می‌رسد از غیب می‌نهم به حضورخدای غیب بود حاضر ار گواهی نیستورای عالم جانم حواله […]
زندهٔ جاوید کیست کشتهٔ شمشیر دوستدل که مرا در برست به که به زنجیر دوستدیده عزیزم ولی یار چو گیرد کماندیده سپر بایدم کرد بر تیر دوستپای به میدان عشق گر بنهی بنگریمردم آزاده را رشک به نخجیر دوستدر همه عالم دلی رسته نبینی ز بندصید گر اینسان کند زلف گرهگیر دوستگردن تسلیم پیش آور […]
آن نه رویست که یک باغ گل و نسرینستوان نه خالست که یک چرخ مه و پروینستشادیی راکه غمی هست ز پی شادی نیستشادمان حالی ازینم که دلم غمگینستمگس آنجا که لب تست گریزد ز شکرتلخش آید شکر از بس که لبت شیرینستعاشقان خستهٔ مژگان دو چشم سیهندزخم آن قوم نه از تیغ و نه […]
اگر از خوردن می لعل لبت رنگینستبی‌سبب چیست که می تلخ و لبت شیرینستحور در سایهٔ طوبی اگرش جاست چراطوبی قد تو در سایهٔ حورالعینستچهرهٔ من نه سپهرست چرا همچو سپهرهرشب از اشک روان جلو گه پروینستدیده تا دید ترا گفت زهی سرو بلندراستی کور به آن دیده که کوته‌بینستبه سرت گر سر من بی […]
چه غم ز بی کلهی کآ‌سمان کلاه منستزمین بساط و در و دشت بارگاه منستگدای عشقم و سلطان وقت خویشتنمنیاز و مسکنت و عجز و غم سپاه منستبه راه عشق نتابم سر از ارادت دوستکه عشق مملکت و دوست پادشاه منستزنند طعنه که اندر جهان پناهت نیستبه جان دوست همان نیستی پناه منستبه‌روز حشرکه اعمال […]
دل هرجایی من آفت جانست و تنستآتش عمر خود و برق تن و جان منستاز سر زلف بتانش نتوان کردن فرقدر تن تیره‌اش از بس که شکنج و شکنستحاصل وقتم از آن نیست به جز رنج و بلانه دلست این به حقیقت که بلا و فتنستدیده آ‌زادی خود را به گرفتاری خویشزین سبب عشق نکویانش […]
قوت من باده قوتم یارستوآدمی را همین دو درکارستعیش آدم بود به قوت و قوتقوت و قوت نیست مردارستهر ولایت که خوبرویی هستهرکه جز اوست نقش دیوارستای که گفتی مبین به صورت خوبصورت خوب بهر دیدارستگوش اگر نشنود حکایت یاربر بناگوش مردمان بارستچشم اگر ننگرد به صورت خوبپیشه بر روی آدمی عارستدل به مستی ربود […]
دل دیوانه که خود را به سر زلف تو بستستکس بر او دست نیابد که سر زلف تو بستستچکند طالب چشمت که ز جان دست نشویدبوی خون آید از آن مست که شمشیر به دست استبه امیدی که شبی سرزده مهمان من آییچشم در راه و سخن بر لب و جان بر کف دست استمن […]