چه سپيد كوهسارى چه سياه مهتابى
نرسد به گوش ، جز زارى و شيون عقابى
همه دره هاى وحشت به كمين من نشسته
نه مقدرم
درنگى ، نه ميسرم شتابى
به اميد همزبانى به سكوت نعره كردم
نه بيامدم طنينى كه گمان برم جوابى
همه لاله هاى اين كوه ز داغ دل فسردند
چو نكرد صخره رحمى ، چو نداند چشمه آبى
بنشين دل هوايى ! كه بر آسمان اين شب
ندميد اخترى كو نشست چون شهابى
به سپهر ديدگاهم به كرانه ى نگاهم
نه بود به شب شكافى و نه از سحر سرابى
تن من گداخت در تب، عطشى شكافتم لب
سر آن ندارد امشب كه بر آيد آفتابى
